‘ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ’
Το φθινόπωρο του 1915 μετά, από συντονισμένη επίθεση των Αυστρο-Ούγγρων
και Γερμανών από βορρά και των Βουλγάρων από το νότο, κυριεύεται η Σερβία και ο στρατός της για να μην αιχμαλωτισθεί κατέφυγε αρχικά στην Κέρκυρα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη.
Το καλοκαίρι του 1916 παρατάσσεται κατά μήκος των ελληνοσερβικών συνόρων
το περίφημο (Βαλκανικό Μέτωπο) ο βουλγαρικός στρατός από την πλευρά της Σερβίας με τις κάνες των όπλων στραμμένες προς την Ελλάδα και προς τον σερβικό στρατό που θα επιχειρούσε να ανακαταλάβει τη χώρα του και από την πλευρά της Ελλάδος οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ, Αγγλο-Γάλλοι, Ρώσοι και Ιταλοί, έτοιμοι να ανακόψουν πιθανή επέλαση των Βουλγάρων και Γερμανών κατά της Ελλάδος και να
βοηθήσουν τη Σερβία να ανακτήσει τα εδάφη της.
Οι μάχες αυτές ήταν από τις πλέον πολύνεκρες του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Σέρβοι παρά τις μεγάλες νίκες των δυνάμεων τους ήταν πλήρως εξουθενωμένοι και με μεγάλες απώλειες. Οι πλαγιές του Καϊμακτσαλάν είχαν κυριολεκτικά σπαρεί από 5.000 τουλάχιστον νεκρούς Σέρβους στρατιώτες. Οι νεκροί των μαχών θάφτηκαν στο νεκροταφείο της Πατετσίνας (Πάτημα), αλλά και με πρόχειρες ταφές στις πλαγιές του βουνού.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι Σέρβοι περισυνέλεξαν τα οστά των νεκρών στρατιωτών τους και τα τοποθέτησαν σε ειδική κρύπτη, όπου υπάρχει και μικρό μουσείο με είδη οπλισμού, σφαίρες, κάλυκες και οβίδες, βουβά απομεινάρια της πολυαίμακτης μάχης. Στην κορυφή του Καϊμακτσαλάν (2.524) έχτισαν με οβίδες της μάχης κομψό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία- μνημείο προς τιμήν των πεσόντων συμπατριωτών τους. Το πανέμορφο εκκλησάκι-μνημείο με την παρακείμενη κρύπτη των οστών, το μικρό μουσείο και το φυλάκιο ,χτίστηκαν επάνω ακριβώς στην οριογραμμή των συνόρων Ελλάδος-Σερβίας, σε χώρο που ευγενώς παραχωρήθηκε από το Ελληνικό Κράτος για να τιμηθούν οι χιλιάδες των νεκρών, Σέρβων στρατιωτών. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60 προσέρχονταν ανελλιπώς κάθε χρόνο αντιπροσωπείες παλαιών πολεμιστών (Σέρβων, Γάλλων και Ελλήνων), για να καταθέσουν στεφάνια στη μνήμη των νεκρών.
Στο χτίσιμο του Προφήτη Ηλία 1920 συμμετείχαν και Τσεγανιώτες (κατοίκους του Αγίου Αθανασίου) εργάτες. Ένας από αυτούς ήταν ο μπάρμπα- Δήμος Καραμήτσος που όταν ζούσε είχε μιλήσει με λεπτομέρειες για τις συνθήκες του χτισίματος, για τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν και για τον σεβασμό και τη στοργή των Σέρβων προς τους νεκρούς συμπατριώτες τους.
«Το εκκλησάκι του βουνού», ο Προφήτης Ηλίας, είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι η ελευθερία και η ανεξαρτησία των λαών κατακτώνται με δύσκολους αγώνες αλλά και θυσίες .
Οι μαθητές της ΣΤ’ τάξης του 3/θέσιου Δ/Σ. Αγ. Αθανασίου:
Κισελίνας Αλέξανδρος
Μούλας Άγγελος
Σιάντσης Ιωάννης
Τόιτου Ευαγγελία
Βιβλιογραφία :Ιωάννης Παπαλαζάρου, Άγιος Αθανάσιος 2008, « Τσέγανη» Ιστορία, θρύλοι και παραδόσεις έξι αιώνων.
Το φθινόπωρο του 1915 μετά, από συντονισμένη επίθεση των Αυστρο-Ούγγρων
και Γερμανών από βορρά και των Βουλγάρων από το νότο, κυριεύεται η Σερβία και ο στρατός της για να μην αιχμαλωτισθεί κατέφυγε αρχικά στην Κέρκυρα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη.
Το καλοκαίρι του 1916 παρατάσσεται κατά μήκος των ελληνοσερβικών συνόρων
το περίφημο (Βαλκανικό Μέτωπο) ο βουλγαρικός στρατός από την πλευρά της Σερβίας με τις κάνες των όπλων στραμμένες προς την Ελλάδα και προς τον σερβικό στρατό που θα επιχειρούσε να ανακαταλάβει τη χώρα του και από την πλευρά της Ελλάδος οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ, Αγγλο-Γάλλοι, Ρώσοι και Ιταλοί, έτοιμοι να ανακόψουν πιθανή επέλαση των Βουλγάρων και Γερμανών κατά της Ελλάδος και να
βοηθήσουν τη Σερβία να ανακτήσει τα εδάφη της.
Οι μάχες αυτές ήταν από τις πλέον πολύνεκρες του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι Σέρβοι παρά τις μεγάλες νίκες των δυνάμεων τους ήταν πλήρως εξουθενωμένοι και με μεγάλες απώλειες. Οι πλαγιές του Καϊμακτσαλάν είχαν κυριολεκτικά σπαρεί από 5.000 τουλάχιστον νεκρούς Σέρβους στρατιώτες. Οι νεκροί των μαχών θάφτηκαν στο νεκροταφείο της Πατετσίνας (Πάτημα), αλλά και με πρόχειρες ταφές στις πλαγιές του βουνού.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι Σέρβοι περισυνέλεξαν τα οστά των νεκρών στρατιωτών τους και τα τοποθέτησαν σε ειδική κρύπτη, όπου υπάρχει και μικρό μουσείο με είδη οπλισμού, σφαίρες, κάλυκες και οβίδες, βουβά απομεινάρια της πολυαίμακτης μάχης. Στην κορυφή του Καϊμακτσαλάν (2.524) έχτισαν με οβίδες της μάχης κομψό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία- μνημείο προς τιμήν των πεσόντων συμπατριωτών τους. Το πανέμορφο εκκλησάκι-μνημείο με την παρακείμενη κρύπτη των οστών, το μικρό μουσείο και το φυλάκιο ,χτίστηκαν επάνω ακριβώς στην οριογραμμή των συνόρων Ελλάδος-Σερβίας, σε χώρο που ευγενώς παραχωρήθηκε από το Ελληνικό Κράτος για να τιμηθούν οι χιλιάδες των νεκρών, Σέρβων στρατιωτών. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60 προσέρχονταν ανελλιπώς κάθε χρόνο αντιπροσωπείες παλαιών πολεμιστών (Σέρβων, Γάλλων και Ελλήνων), για να καταθέσουν στεφάνια στη μνήμη των νεκρών.
Στο χτίσιμο του Προφήτη Ηλία 1920 συμμετείχαν και Τσεγανιώτες (κατοίκους του Αγίου Αθανασίου) εργάτες. Ένας από αυτούς ήταν ο μπάρμπα- Δήμος Καραμήτσος που όταν ζούσε είχε μιλήσει με λεπτομέρειες για τις συνθήκες του χτισίματος, για τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν και για τον σεβασμό και τη στοργή των Σέρβων προς τους νεκρούς συμπατριώτες τους.
«Το εκκλησάκι του βουνού», ο Προφήτης Ηλίας, είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι η ελευθερία και η ανεξαρτησία των λαών κατακτώνται με δύσκολους αγώνες αλλά και θυσίες .
Οι μαθητές της ΣΤ’ τάξης του 3/θέσιου Δ/Σ. Αγ. Αθανασίου:
Κισελίνας Αλέξανδρος
Μούλας Άγγελος
Σιάντσης Ιωάννης
Τόιτου Ευαγγελία
Βιβλιογραφία :Ιωάννης Παπαλαζάρου, Άγιος Αθανάσιος 2008, « Τσέγανη» Ιστορία, θρύλοι και παραδόσεις έξι αιώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου